Er was eens een website, zo groots en berucht,
Waar Camil’s simpdagen stonden gedrukt.
Zijn vriend had ‘m gebouwd met zorg en beleid,
Een eerbetoon aan Camils toewijding en tijd.
Maar toen kwam zij, de ware reden,
Voor wie hij zou lopen, voor wie hij zou treden.
Met één zachte blik en een simpele vraag:
"Waarom staat die agenda nog online vandaag?"
En zonder te twijfelen, zonder verweer,
Verdween de agenda – hij was er niet meer.
Niet door een fout, niet door techniek,
Maar door Camil’s simpgedrag, onvoorwaardelijk uniek.
Zijn vriend kon lachen, maar wist het meteen:
Deze strijd, die win je nooit tegen een queen.